روز بیست و پنجم بهمن‌ماه، رو به پایان است و یک شادی جمعی، یک امید مضاعف به آینده و یک تجدید عهد دوباره با راه سبز امید بود که پس از ۲۰ ماه، امروز بار دیگر زنده بودن خود را به همه‌ی کسانی که چشم دیدن حیات جنبش سبز را ندارند، ثابت کرد. اما هنوز کارهای نکرده‌ای هم باقی است.
بسیاری از کسانی که در راهپیمایی امروز حضور داشتند و همفکران سبزاندیش خود را در خیابان‌ها دیدند که چگونه با آرامش و روحیه‌ی عالی از کنار عزم آشکار نیروهای انتظامی و امنیتی برای سرکوب، عبور می‌کردند و سعی می‌کرد حتی برای یک قدم هم که شده، خود را به آزادی نزدیک‌تر کنند.
مسیر پرمعنا و نمادین خیابان انقلاب تا خیابان و میدان آزادی، امروز در میدان انقلاب به بن‌بست رسیده بود. هزاران هزار مامور موتورسوار و باتوم به دست، میدان انقلاب اسلامی را اشغال کرده بودند تا از راهی شدن سیل جمعیت به سمت آزادی جلوگیری کنند. همین بیان نمادین، برای اتفاقی که امروز در تهران افتاد، کافی است.
امروز در تهران ۲۵ خرداد تکرار شد. این توصیف را بسیاری از کسانی که در ساعات عصر روز ۲۵ بهمن در خیابان‌ها بودند، با هم تکرار می‌کردند. آنها جمعیتی را که می‌دیدند، با سومین روز پس از کودتای انتخاباتی ۱۳۸۸ مقایسه می‌کردند و بسیار شنیده می‌شد که به هم بگویند: اگر جلوی مردم را نمی‌گرفتند و می گذاشتند به آزادی برسند …
صدها هزار تهرانی و هزاران نفر در مشهد و شیراز و اصفهان، امروز در خیابان‌ها نتیجه‌ی تنها و تنها یک هفته تلاش سبزها در تنگنای شدید رسانه‌ای برای تدارک راهپیمایی مسالمت‌آمیز را دیدند و نتیجه‌ی آن را هم مشاهده کردند؛ گویی جنبش سبز بار دیگر «رسانه شمایید» را تجربه کرد.
حضور مردمی از طبقات و گروههای اجتماعی مختلف، به خصوص کارگران و اقشار مستضعف، و نیز افراد مسن یا بسیار جوان، از نکات مشهود در راهپیمایی امروز بود.
