در سال 1986 میلادی، نیروگاه هسته ای چرنوویل (شوروی سابق) در جریان آزمایش سیستم ایمنی، کند کننده های نوترون را از آن خارج نمودند که نتیجۀ آن رآکتوری بدون کنترل کنندۀ مناسب و در نهایت از کنترل خارج شدن آن بود.
ناتوانی در کنترل رآکتور (به دلیل تکنولوژی ضعیف و غیر استاندارد شوروی سابق) فعل و انفعالاتی را به وجود آورد و کنترل رآکتور را از دسترس خارج نمود. این امر سبب انفجار عظیمی در ساختمان رآکتور گردید و در نتیجۀ آن مقدار زیادی پروتون آزاد شد.
رآکتورها به سیستم نگه دارندۀ ضعیفی مجهز بودند. این سیستم در واقع یک گنبد ساخته شده از سیمان و فولاد می باشد که عینأ در نیروگاه بوشهر نیز به کار گرفته شده است. گرچه روس ها ادعا می کنند که در بوشهر از سیستم نگه دارندۀ مجهزی استفاده کرده اند، ولی تجربه نشان داده است که تکنولوژی روسیه غیر قابل اطمینان بوده و از سوی دیگر به گفتۀ کارشناسان، سیستم نگه دارنده (همان گنبد سیمانی و فولاد)، تنها به مدت 30 سال بهره وری دارد و پس از آن باید بازسازی شود.
روس ها خود میراث دار فاجعۀ بزرگی به نام چرنوویل هستند و حال جمهوری اسلامی که نیز یکی از شاهدان این فاجعه است، چگونه تن به این تکنولوژی داده و می دهد. به گفتۀ مسئولین، 5 میلیارد دلار فقط هزینۀ نیروگاه بوشهر کرده اند (جدا از باجهایی که بابت راه اندازی به روس ها داده اند و می دهند). گرچه شعار جمهوری اسلامی اینست که "انرژی هسته ای حق مسلم ماست" سؤال اینجاست: آیا دانستن هزینه های کلانی که بابت یک تکنولوژی روسی پرداخت شده و آگاهی از خطرات و عواقب آن، حق ما ملت ایران نیست؟
امروز شاید برخی از مردم ایران با داشتن انرژی هسته ای موافق باشند، ولی وقتی از آنها سؤال می شود به چه قیمتی؟ نظرشان عوض می شود. وقتی که جمهوری اسلامی ایران، توان نگهداری از یک چاه نفتی و پالایشگاه را ندارد و قادر به کنترل یا مهار انفجار یک چاه نفتی نیست و برای مهار یک آتش سوزی ساده ماه ها وقت صرف می کند، چگونه می تواند از یک نیروگاه هسته ای نگهداری کند؟
آیا در وقایع اخیر روسیه مانند زلزله و آتش سوزی که به پاس کمک های جهانی، سرد شدن هوا و بسیج بیش از 200 هزار نیرو و ده ها هواپیما فروکش نموده، احتمال وقوع چرنوویل دیگری نبود؟
حال اگر این اتفاق در ایران رخ دهد، نه تنها ملت ایران بلکه کشورهای حوزۀ خلیج فارس نیز از فاجعۀ انسانی و زیست محیطی به دور نخواهند بود
منبع : .http://www.barchin.com/
ناتوانی در کنترل رآکتور (به دلیل تکنولوژی ضعیف و غیر استاندارد شوروی سابق) فعل و انفعالاتی را به وجود آورد و کنترل رآکتور را از دسترس خارج نمود. این امر سبب انفجار عظیمی در ساختمان رآکتور گردید و در نتیجۀ آن مقدار زیادی پروتون آزاد شد.
رآکتورها به سیستم نگه دارندۀ ضعیفی مجهز بودند. این سیستم در واقع یک گنبد ساخته شده از سیمان و فولاد می باشد که عینأ در نیروگاه بوشهر نیز به کار گرفته شده است. گرچه روس ها ادعا می کنند که در بوشهر از سیستم نگه دارندۀ مجهزی استفاده کرده اند، ولی تجربه نشان داده است که تکنولوژی روسیه غیر قابل اطمینان بوده و از سوی دیگر به گفتۀ کارشناسان، سیستم نگه دارنده (همان گنبد سیمانی و فولاد)، تنها به مدت 30 سال بهره وری دارد و پس از آن باید بازسازی شود.
روس ها خود میراث دار فاجعۀ بزرگی به نام چرنوویل هستند و حال جمهوری اسلامی که نیز یکی از شاهدان این فاجعه است، چگونه تن به این تکنولوژی داده و می دهد. به گفتۀ مسئولین، 5 میلیارد دلار فقط هزینۀ نیروگاه بوشهر کرده اند (جدا از باجهایی که بابت راه اندازی به روس ها داده اند و می دهند). گرچه شعار جمهوری اسلامی اینست که "انرژی هسته ای حق مسلم ماست" سؤال اینجاست: آیا دانستن هزینه های کلانی که بابت یک تکنولوژی روسی پرداخت شده و آگاهی از خطرات و عواقب آن، حق ما ملت ایران نیست؟
امروز شاید برخی از مردم ایران با داشتن انرژی هسته ای موافق باشند، ولی وقتی از آنها سؤال می شود به چه قیمتی؟ نظرشان عوض می شود. وقتی که جمهوری اسلامی ایران، توان نگهداری از یک چاه نفتی و پالایشگاه را ندارد و قادر به کنترل یا مهار انفجار یک چاه نفتی نیست و برای مهار یک آتش سوزی ساده ماه ها وقت صرف می کند، چگونه می تواند از یک نیروگاه هسته ای نگهداری کند؟
آیا در وقایع اخیر روسیه مانند زلزله و آتش سوزی که به پاس کمک های جهانی، سرد شدن هوا و بسیج بیش از 200 هزار نیرو و ده ها هواپیما فروکش نموده، احتمال وقوع چرنوویل دیگری نبود؟
حال اگر این اتفاق در ایران رخ دهد، نه تنها ملت ایران بلکه کشورهای حوزۀ خلیج فارس نیز از فاجعۀ انسانی و زیست محیطی به دور نخواهند بود
